گر چو مجنون در خیالم عشق تو فرزانه دارم
عاشقم زان خویشتن را از عدو بیگانه دارم
در روان خود بگو عشق تو را پرورده‌ام من
روز و شب مشغول دعوی با دل دیوانه دارم
من درون پاک خود را در غمت افسرده کردم
غم کشد اخر جنونم هجر تو جانانه دارم
خالی از مکر و ریا گویم سخن از سوز عشقت
شور عشقت همچو گنجی در دل دیوانه دارم
عمر خود را سوختم با آتش هجران عشقت
باز از آن شادم که من عاشق کشی فرزانه دارم
عاقبت گرگ عجل دانم بگیرد دامنم را
در گذر محزون نباشم چون دلی مستانه دارم
«طیّبی» را نیست افسانه حقیقت گفت از دل
از ازل در گرد شمعی همچو من پروانه دارم