من در خیال خلق چو دیوانه بگذرم
چون شمع نیم‌سوز ز کاشانه بگذرم
پروانه‌وار روشنی شمع بنگرم
من باز گِرد شمع چو پروانه بگذرم
شوق وصال یار بود در ضمیر ما
در وصل عشق جان ره جانانه بگذرم
هرگز به غیر یار کسی را نجسته‌ام
روزم مباد من ز تو دردانه بگذرم
در خلوت نهان دلم خانه ساختم
بی¬عشق تو ز کعبه و بتخانه بگذرم
دارد امید «طیبی» از درگه وحید
ز امروز عمر خویش به شکرانه بگذرم