باز دیشب دلم بهانه گرفت
تیر عشقت مرا نشانه گرفت
اشک ریزم من از غمت شب و روز
غم ز آتش به جان زبانه گرفت
من غمینم بیا ز راه وفا
اینکه عشقت به دل جوانه گرفت
تو که هستی عزیزتر از چشم
چه مرا گریۀ شبانه گرفت
تو که فرمانروای قلب منی
چون دلم از تو آشیانه گرفت
من که شادم ز تو عزیز دلم
شادم از تو غمم زمانه گرفت
«طیّبی» زد کنار گل ها را
بوی عطر گلِ یگانه گرفت